Σήμερα συμπληρώνεται ένα 19ήμερο από την ήττα με ανατροπή και 3-2 από τον Αστέρα στην Τρίπολη για τον Άρη. Ένα 19ήμερο μέσα στο οποίο οι Κιτρινόμαυροι «έφτιαξαν» την χρονιά, με σημείο αναφοράς προφανώς την πρόκριση επί της ΑΕΚ στο Κύπελλο Ελλάδος.
Αυτό που χαρακτήρισε τον Άρη σε εκείνο το παιχνίδι στην Τρίπολη ήταν η απάθεια και η ανυπαρξία μετά το 20ο λεπτό της αναμέτρησης. Ο Άρης τότε είχε προβάδισμα δύο τερμάτων από το 14′, και κατάφερε, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να χάσει με 3-2. Είχα παραθέσει την άποψη μου και τότε, αλλά και μετά τον αγώνα με τον Παναιτωλικό και το εμφατικό 0-4 στο Αγρίνιο.
Εκείνο το παιχνίδι ήταν απλώς μία παρένθεση για τον Άρη. Το επιθετικό ποδόσφαιρο, η ελευθερία που είχε στην κυκλοφορία, η άνεση και η «μαγεία» που έβγαλαν οι αναπληρωματικοί, διήρκησαν μόνο για εκείνο το παιχνίδι. Μπορεί ο Άρης να προκρίθηκε επί της ΑΕΚ, αλλά αγωνιστικά δεν άξιζε. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, σημασία έχει η πρόκριση με κάθε κόστος. Και ειδικά όταν έχει να αντιμετωπίσει μία διαιτησία εις βάρος του, το μέγεθος της επιτυχίας γίνεται ακόμη μεγαλύτερο.
Κάπου εκεί όμως έκλεισε αυτή η ευχάριστη «παρένθεση» για τον Άρη, και ήρθε να μας το θυμίσει το χθεσινό παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Σε ένα παιχνίδι που οι Ερυθρόλευκοι «καίγονται» για τους τρεις βαθμούς, δεν υπήρχε ανάλογη αντιμετώπιση από μεριάς Άρη. Αυτό που είδαμε στο “Βικελίδης” χθες από τους Κιτρινόμαυρους, θύμιζε τον Άρη στην Τρίπολη, με μοναδική διαφορά τα χρονικά διαστήματα όπου ο Άρης εμφανίστηκε απαθής. Στην Τρίπολη ήταν απαθής από το 20′ και μετά, ενώ χθες ήταν απαθής ως το 85′. Και όταν ξύπνησε, στην πρώτη του φάση, πέτυχε γκολ για να κάνει το 1-2, γεγονός που σημαίνει πως αν είχε ξυπνήσει λίγο νωρίτερα, ενδεχομένως να γλίτωνε την ήττα.
Προφανώς και οι παίκτες είχαν εξουθενωτικό αγώνα με την περυσινή νταμπλούχο Ελλάδος μεσοβδόμαδα. Έπαιξαν 120+ λεπτά, συν πέναλτι. Προκρίθηκαν… με αίμα, σωματικά αλλά και ψυχολογικά. Και, βλέποντας την επόμενη ημέρα, οι Κιτρινόμαυροι στρέφονται στο Κύπελλο, που είναι και ο κύριος στόχος τους, καθώς υποδέχονται την Τετάρτη την Νίκη Βόλου για τον πρώτο αγώνα της προημιτελικής φάσης του θεσμού.
Ο Μάντζιος βλέποντας πως δύσκολα η ομάδα του μπορεί να πετάξει κάποιον μεγάλο εκτός 4άδας φέτος, αποφάσισε να ξεκουράσει ποδοσφαιριστές και να κάνει ροτέισον. Έξι αλλαγές στην βασική εντεκάδα. Στον πάγκο ο Κουέστα λόγω ενοχλήσεων, βασικοί Πάρντο, Παναγίδης, Ρόουζ, Χουτεσιώτης, Φεράρι και Βερστράτε. Η αλλαγή του Ρόουζ ήταν υποχρεωτική καθώς ο Μπράμπετς τραυματίστηκε κόντρα στην ΑΕΚ, αλλά οι υπόλοιπες ήταν λίγο-έως πολύ αναμενόμενες, όταν μπροστά σου έχεις αγώνα που κρίνει τον μοναδικό σου στόχο.
Επιστρέφοντας λίγο στο θέμα του κειμένου. Η ομάδα χθες έδειξε ποιο είναι το «φυσιολογικό», ποιο είναι το κανονικό της πρόσωπο. Αυτό που είδαμε χθες ήταν αυτό που βλέπαμε και πριν το ματς με τους ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Παναιτωλικό. Μία απαθής ομάδα που είτε κοιμήθηκε νωρίς, είτε ξύπνησε αργά. Έχει δικαιολογίες; Ναι, προφανώς. Δεν θα σταθούμε πολύ στο χθεσινό αποτέλεσμα καθώς δεν έχει νόημα. Εξάλλου, για τον Άρη ο στόχος, όπως έχουμε αναφέρει επανειλημμένα είναι η κατάκτηση του Κυπέλλου, η οποία οδηγεί και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ως την 4η ομάδα της χώρας. Αλλά, σε ενδεχόμενη κατάκτηση του Κυπέλλου, το τελευταίο που θα ενδιαφέρει τον Άρη θα είναι η έξοδος στην Ευρώπη.
Μπροστά είναι ένας πολύ σημαντικός αγώνα για το Κύπελλο κόντρα σε μία μαχητική ομάδα. Ο Άρης πρέπει να μπει προσηλωμένος και συγκεντρωμένος στον στόχο από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό και να κερδίσει την Νίκη Βόλου, με διαφορά που εξασφαλίζει από το πρώτο ματς την πρόκριση του στα ημιτελικά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάει στο Πανθεσσαλικό και να έχει την πίεση να βρει το «χρυσό» γκολ για να προκριθεί. Πρέπει η υπόθεση να τελειώσει από την ερχόμενη Τετάρτη.
Τέλος, επειδή δεν θέλω να κρύβομαι, θα αναφέρω το εξής. Στις 22 Δεκεμβρίου του 2023 είχα αναφέρει, μεταξύ άλλων, πως θεωρώ τον Άρη αποκλεισμένο από την ΑΕΚ στη φάση των «16». Αυτό το άρθρο, που αναφερόταν γενικότερα στην άποψη μου για την έξοδο στην Ευρώπη για τον Άρη, ανέβηκε μετά την ισοπαλία κόντρα στη Λαμία στο 90+5′. Και είναι γεγονός ότι η ομάδα δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη και σταθερότητα. Για να πω την αλήθεια ούτε τώρα το κάνει, ωστόσο απέκλεισε την ΑΕΚ, αντί να αποκλειστεί η ίδια.
Εκτέθηκα. Δεν πέφτετε από τα σύννεφα. Ο Άρης πέταξε εκτός θεσμού την περυσινή ομάδα που τα σάρωσε όλα. Μακάρι να εκτίθεμαι έτσι συνέχεια, η ομάδα θα πηγαίνει καλά τουλάχιστον. Αλλά αυτό που έγινε με την ΑΕΚ ήταν η εξαίρεση του κανόνα. 9 στις 10 φορές ο Άρης θα αποκλειόταν από την ΑΕΚ. Τη μία θα προκρινόταν, όπως και έγινε.
Πάει αυτό. Χρειάζεται συνέχεια. Ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος ως τον τελικό του Μαΐου και ο Άρης θα πρέπει να είναι παρών, για να διεκδικήσει μία νέα χρυσή σελίδα στην ιστορία του. Για να βάλει ένα τέλος στα 54 άδοξα χρόνια που έχουν περάσει από την τελευταία προσθήκη στην τροπαιοθήκη του. Να δώσει επιτέλους μία χαρά στον κόσμο του, που τον έχει στηρίξει όπου και αν βρέθηκε η ομάδα, σε όποια κατάσταση κι αν ήταν.