Ο Άρης πέρασε από τη Τούμπα κερδίζοντας με 0-1 τον ΠΑΟΚ, και έχει ακόμα 2 αγώνες να δώσει, έναν εντός και έναν εκτός.
Το άκουσα αρκετές φορές φέτος. Άκουσα πολλές φορές “Δεν ξαναπατάω γήπεδο”, “Τσάμπα τα λεφτά” και άλλα τέτοια από συνΑρειανούς φίλους μου. Πολλές φορές απογοητευτήκαν και πικράθηκαν που το θεωρώ λογική αντίδραση. Και εγώ μαζί τους. Ειδικά μετά το 0-5 κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στο γήπεδο, λόγω της έντασης δεν το αντιλήφθηκα αμέσως, στο σπίτι όμως αργότερα όταν έπεσαν οι σφυγμοί, κατάλαβα τι στεναχώρια και πίκρα έζησα εκείνο το εφιαλτικό βράδυ.
ΚΙ ΟΜΩΣ. Μέχρι και εκείνο το Σάββατο δεν είπα “Δεν ξαναπατάω γήπεδο”. Δεν το είπα μετά το πιο ντροπιαστικό βράδυ της ζωής μου σαν Αρειανός. Απλά απαιτούσα κάποια πράγματα να γίνουν. Πιστεύω ακράδαντα, μέχρι και σήμερα, πως αν ο προπονητής άλλαζε στις 20 Νοεμβρίου, τότε ούτε από το κύπελλο θα είχαμε αποκλειστεί, ούτε θα είχαμε χάσει βαθμούς σε «άχαστα» παιχνίδια.
Τι θέλω να πω με αυτόν τον πρόλογο. Πολλοί απο εσάς δικαιολογημένα είπατε/ακούσατε τις παραπάνω φράσεις. ΟΜΩΣ. Το Σάββατο ο Άρης δίνει το σημαντικότερο παιχνίδι -και το τελευταίο στο Κλ. Βικελίδης- για την έξοδο του στην Ευρώπη, και επιβάλλεται η παρουσία του κόσμου.
Με βάση τη κρισιμότητα του ματς, και το πως για αυτό το παιχνίδι υπάρχει γενική είσοδος 15€, δεν νοείται να μην είναι «καμίνι» το «Κλ. Βικελίδης». Αυτό το παιχνίδι πρέπει να το κερδίσει ο κόσμος.
Εδώ συναντάμε το «Δυστυχώς». Μετά από όλες τις πίκρες που έζησε ο λαός του Άρη, μετά τα «κάζα» από Λαμίες, ΠΑΣ Γιάννινα και δε συμμαζεύεται, θα χρειαστεί ο κόσμος να είναι παρών. «Δυστυχώς» θα πρέπει πάλι να πάει ο κάθε Αρειανός και να στηρίξει με το λαρύγγι του για 90 λεπτά.
Αν εμείς δώσουμε το 150% των δυνατοτήτων μας στην κερκίδα και οι ποδοσφαιριστές δεν δώσουν το 100%, τότε δικαιολογημένα θα υπάρξουν αποδοκιμασίες.