Πολλά έγιναν… και δεν έγιναν χθες μετά την βαριά ήττα του Άρη από τη Μπουργκ. Η πιο ντροπιαστική εντός έδρας ήττα του Άρη στην ιστορία του, λίγα εικοσιτετράωρα πριν τον… «τελικό» με τον Κολοσσό.
Στο αγωνιστικό, είναι προφανές ότι τίποτα δεν λειτούργησε σωστά. Όσα λειτούργησαν σωστά το περασμένο Σάββατο με τον Προμηθέα, πήγαν στραβά και ανάποδα χθες. Δεν χρειάζεται να σταθούμε εκεί, ειδικά από τη στιγμή που για το υπόλοιπο της σεζόν, τα ευρωπαϊκά ματς του Άρη θα είναι… «σούπες», καθώς η πρόκριση χάθηκε και οι Θεσσαλονικείς θα δίνουν αγώνες άνευ για αυτούς σημασίας.
Προφανώς, ένας τέτοιος διασυρμός, ειδικά εντός έδρας, ανεξάρτητα με το ποιος είναι ο αντίπαλος, προκαλεί εντάσεις. Οι αποδοκιμασίες του κόσμου κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το ματς, κατά κυρίως ενός παίκτη του Άρη, του Γκιουζέλη.
Συγχωρέστε με αλλά, ο Γκιουζέλης αγωνίζεται σαν ερασιτέχνης παίκτης. Και ναι, προφανώς δεν φταίει ένας παίκτης αν δεν είναι καλός. Φταίνε αυτοί που τον έφεραν, στην περίπτωση μας, ο Καστρίτης. Αλλά αυτό έχει και ένα όριο. Κάθε μπασκετμπολίστας σε αυτό το επίπεδο, κάτι μπορεί να προσφέρει. Ο Γκιουζέλης έχασε ανοιχτό λέι απ με το δεξί, έκανε λανθασμένες πάσες τη μία πίσω από την άλλη, και γενικά δεν έχει κάνει ούτε μία καλή εμφάνιση από τότε που υπέγραψε στους Θεσσαλονικείς.
Και δεν στέκομαι μόνο στη χθεσινή εμφάνιση του Γκιουζέλη. Ουδέποτε έπεισε πως πρόκειται για παίκτη που αξίζει να φοράει τη φανέλα του Άρη, καλώς ή κακώς. Για αυτό και οι αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του χθες. Το ίδιο ισχύει και για τον Λαζέφσκι, αλλά σε μικρότερο ποσοστό. Ο Λαζέφσκι σε όσα παιχνίδια έχει παίξει έχει κάνει το πολύ μισό καλό ματς, το οποίο δεν ήταν καν σε ένα παιχνίδι.
Θα γράφω για ώρες αν αρχίσω και αναλύω τί κάνει και τί δεν κάνει ο κάθε παίκτης του Άρη. Δεν έχει νόημα, γιατί μέχρι να τελειώσω, θα έχει τελειώσει και η σεζόν.
Το νόημα είναι να βλέπουμε πάντα τί υπάρχει μπροστά. Όσο πικρό και βαρύ και αν ήταν το χθεσινό αποτέλεσμα, κάντε δύο βήματα πιο πίσω και σκεφτείτε παραιτέρω. Όσο ντροπιαστική και αν ήταν η χθεσινή ήττα, έγινε για τον Άρη ήταν άνευ σημασίας το παιχνίδι, και για τη Μπουργκ ήταν κάτι σαν… «τελικός». Για τους Γάλλους χθες κάθε πόντος μετρούσε, που λέει ο λόγος… Για τον Άρη δεν μετρούσε… κανένας πόντος.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο Άρης θα (πρέπει να) πορευτεί με το συγκεκριμένο γκρουπ παικτών. Και δυστυχώς, αυτό το γκρουπ παικτών καλείται να παίξει για την ιστορία του Άρη. Μπροστά έχει το σημαντικότερο παιχνίδι (μέχρι το επόμενο) κόντρα στον Κολοσσό. Οι Κιτρινόμαυροι είχαν νικήσει στη Ρόδο στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν, σε ένα παιχνίδι που ο Κολοσσός είχε προηγηθεί με 20 πόντους, και εν τέλει ο Άρης νίκησε ενώ είχε και τραυματίες, και έχασε και τον Τολιόπουλο από άδικη τεχνική ποινή (σ.σ. η οποία μέτρησε αν 5ο φάουλ).
Σχεδόν άλλη ομάδα τότε, άλλη ομάδα τώρα. Μπροστά παίζεται η… ιστορία του Άρη. Το Σάββατο παίζονται (σχεδόν) όλα. Επί της ουσίας, το Σαββατιάτικο ματς έχει πολλές περισσότερες απώλειες για τον Άρη αν χάσει, παρά ωφέλειες αν κερδίσει… Αν δεν θέλει να κάνει τη ζωή του ακόμη δυσκολότερη, πρέπει να κερδίσει, έστω και με… μισό-μηδέν.
Πιστεύω πως το Σάββατο θα δούμε άλλη ομάδα. Και με ένα γεμάτο και πιεστικό γήπεδο, ο Άρης πιστεύω θα φτάσει στη νίκη που αν μη τι άλλο του κάνει λίγο ευκολότερη την υπόθεση της επιβίωσης.