Αυτά που είδαμε το απόγευμα του Σαββάτου στο Αγρίνιο είναι η πιο τρανή απόδειξη που χρειάζεται ο Άρης για να καταλάβει πως σε ΑΥΤΟ το ελληνικό ποδόσφαιρο, τίτλο δεν θα κατακτήσει ποτέ.
Μία ομάδα που έπνιξε τον Παναιτωλικό στο δεύτερο ημίχρονο, πέτυχε πεντακάθαρο γκολ ανατροπής το οποίο ακυρώθηκε για φάουλ-εφεύρεση, και κάπου εκεί… χάθηκε το ματς. Και ενώ το παιχνίδι έπρεπε να λήξει καθώς τα εξωφρενικά 10 λεπτά καθυστερήσεων είχαν εκπνεύσει, στο 90+11′ ο Παναιτωλικός κάνει το τελικό 2-1, και ο Άρης φεύγει με άδεια χέρια από το Αγρίνιο.
Όσες φορές του έφεραν «50άρησιο» διαιτητή ο Άρης δεν έχασε, με βασικό παράδειγμα τα τρία ντέρμπι που έδωσε και μάζεψε 7 στους 9 βαθμούς, τα δύο εκ των οποίων εκτός έδρας, όλα με ελίτ διαιτητές. Όσες φορές η… σφυρίχτρα τον άφησε να παίξει και δεν σφύριζε… «εφευρέσεις», ο Άρης είτε κέρδισε, είτε δεν έχασε, όπως στο ματς στο ΟΑΚΑ.
Αυτή, βέβαια, δεν είναι πρωτόγνωρη κατάσταση για τον Άρη. Τα ίδια αντιμετωπίσει η ομάδα της Θεσσαλονίκης σχεδόν από τη μέρα ίδρυσης της. Άλλωστε, του έχουν κόψει πολλά πρωταθλήματα και γενικότερα τίτλους από αλλαγή κανονισμών της τελευταίας στιγμής (μπαράζ Βόλου), σφαγές (σ.σ. Τελικός 2024). Αν το ποδόσφαιρο παιζόταν στα ίσα από τότε που άρχισε να υπάρχει, ο Άρης θα είχε πρωταθλήματα και θα ανταγωνιζόταν της ομάδες της Αθήνας, ενώ μάλιστα αυτές δεν θα είχαν τόση μεγάλη διαφορά στους τίτλους σε σχέση με το τώρα.
Και ιδού το ερώτημα: Πού πας ρε Άρη να πάρεις πρωτάθλημα, σε αυτό το σύστημα, και αυτό το κατεστημένο; Που με το “έτσι θέλω” σε αναγκάζει σε ήττα σε ματς που έπρεπε να κερδίσεις βάσει αγωνιστικών γεγονότων; Που το μόνο που δεν συνέβη είναι να πάρει τη μπάλα ο Τσιμεντερίδης και να τη βάλει στα δίχτυα του Σίντκλεφ; Πώς;
Δυστυχώς για άλλη μία φορά γίναμε μάρτυρες της ελληνικής πραγματικότητας, στην οποία ο Άρης συμμετέχει διότι… πρέπει να αγωνιστεί σε κάποιο πρωτάθλημα. Αυτή η ελληνική πραγματικότητα δεν είναι κάτι νέο, αλλά κάτι… πάγιο που συμβαίνει δεκαετίες ολόκληρες, πάντα με τον Άρη να βρίσκεται στο στόχαστρο.