Βρισκόμαστε μερικές ώρες μακριά από το οριστικό τέλος στη σεζόν του μπασκετικού Άρη, 12 ημέρες μετά τη λήξη της σεζόν του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ωστόσο, λίγοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται πανελλαδικά για την πορτοκαλί θεά στην Ελλάδα.
Ας το πάρουμε ανάποδα. Ο Άρης έχασε μία σπουδαία ευκαιρία να πάρει ένα κύπελλο στο ποδόσφαιρο μετά από 54 χρόνια. Λέξη-κλειδί “πόδοσφαιρο”. Αδιαμφισβήτητα, το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στην Ελλάδα στην εποχή μας. Αντικειμενικά, είναι το πιο εύκολο άθλημα να παρακολουθήσεις, καθώς οι κανόνες είναι εύκολοι, και δεν υπάρχουν τόσες διακοπές όπως στο μπάσκετ. Είναι ένα άθλημα που έχει ροή για όσο παίζεται ένα ματς. Βέβαια, δεν υπολογίζω την περίπτωση μερικών ομάδων που κάνουν καθυστερήσεις από το 65′ και δεν βλέπουμε πολύ ποδόσφαιρο, αλλά θα μιλήσω γενικά.
Η δόξα του μπάσκετ και το… «πυροτέχνημα» του ποδοσφαίρου
Το μπάσκετ, κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, ήταν ο άρχοντας των σπορ στη χώρα μας. Οι ιστορίες του Άρη των Γκάλη-Γιαννάκη, τα τρόπαια Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, η εποχή της ΑΕΚ, το πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ, τα δύο Ευρωμπάσκετ το 1987 και το 2005, και πολλά άλλα. Αναλογικά, το μπάσκετ έχει φέρει πολλές περισσότερες επιτυχίες στη χώρα μας, σε συλλογικό αλλά και σε Εθνικό επίπεδο σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Για αυτό και μοιάζει το Ελληνικό μπάσκετ, αν όχι στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον στην Ευρώπη, να παραμένει ψηλά, ακόμα και αν εγχώρια δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Πρωταθλητής Euroleague ο Παναθηναϊκός, στο Final-4 ήταν και ο Ολυμπιακός, στο Final-4 του BCL ήταν το Περιστέρι, ο Προμηθέας αποκλείστηκε στους «8», ο Άρης στις 12 καλύτερες ομάδες. Γενικά, το ελληνικό στοιχείο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις φέτος ήταν πολύ έντονο.
Και ας πήρε ο Ολυμπιακός το Conference League. Σπουδαία επιτυχία, επισκιάζει κάθε… παρουσία σε προημιτελική, ημιτελική και τελική φάση διοργάνωσης που είχαμε στο παρελθόν. Και ας μην αρέσει σε μερικούς. Η κατάκτηση είναι πάντα πιο πολύτιμη από την παρουσία σε τελικό. Πάει αυτό. Το πήρε ο Ολυμπιακός και η ελληνική ποδοσφαιρική χρονιά ολοκληρώθηκε με ένα ευρωπαϊκό στο… τσεπάκι, το πρώτο στην ιστορία που ήρθε στην Ελλάδα. Από την άλλη, όμως, στο μπάσκετ, ο Παναθηναϊκός, κατέκτησε την 7η (!) Ευρωλίγκα του. Επτά πρωταθλήματα Ευρώπης. Τρία έχει ο Ολυμπιακός, από τρία Άρης και ΑΕΚ, δύο ο ΠΑΟΚ, κ.ο.κ.
Πάμε στο θέμα του άρθρου. Ο Άρης. Στο ποδόσφαιρο έχει να πάρει 54 χρόνια τίτλο, αλλά το να το αναφέρουμε πως ο Άρης, σαν Σύλλογος, γενικά, είναι 54 χρόνια μακριά από κάποιον τίτλο, είναι απλά ιστορικό λάθος, διότι ο Άρης δεν είναι ένας Σύλλογος στο ποδόσφαιρο, και άλλος στο μπάσκετ, στο βόλει, στο πόλο κλπ κλπ.
Πριν 20 χρόνια πήρε το Κύπελλο Ελλάδος κόντρα στον Ολυμπιακό. Άρα, όταν μιλάμε ΓΕΝΙΚΑ για τον οργανισμό Άρη, έχει να πάρει τίτλο 20 χρόνια, και όχι 54. Αν αναφερθούμε συγκεκριμένα σε κάθε άθλημα, τότε ναι: 54 στο ποδόσφαιρο, και 20 στο μπάσκετ. Μόνο έτσι. Για αυτό… αν είσαι… “μικρός”, ασχολείσαι μόνο με “μπάλα”!
Όσα κι αν είναι, είναι πολλά
Για τον Άρη τα χρόνια είναι πολλά. Για άλλη μία χρονιά, δεν κατάφερε η ομάδα να φέρει ένα τρόπαιο στην Θεσσαλονίκη, βυθίζοντας τον κόσμο και τον Σύλλογο στην απόλυτη εσωστρέφεια, όμοια της οποίας δεν έχουμε ξαναδεί εδώ και χρόνια στους Κιτρινόμαυρους. Ο κόσμος πλέον απαιτεί πράξεις και σωστές αποφάσεις, και η μπίλια είναι στον Καρυπίδη. Να βγει να πει αν μπορεί να υποστηρίξει αυτό που σκέφτεται, ή αν υπάρχει κάποιος συμπαίκτης, ή αν δεν μπορεί, και τότε να μεταβιβάσει τις μετοχές στον ΑΣ. Εξάλλου, δείτε την δουλειά του Ερασιτέχνη στο μπάσκετ. Με 700 χιλιάδες ευρώ μπάτζετ, θα τερματίσει στη χειρότερη 4ος, πέντε θέσεις παραπάνω σε σχέση με πέρυσι, προκρίθηκε στις 12 καλύτερες ομάδες του Eurocup με το μικρότερο μπάτζετ, ενώ έφτασε στο Final-4 στο Κύπελλο και στα ημιτελικά του πρωταθλήματος.
Στο ποδόσφαιρο είναι πιο εύκολα τα πράγματα, λόγω των εσόδων. Στο μπάσκετ τα έσοδα είναι λίγα, και οι ομάδες βασίζονται στον κόσμο τους, αλλά και σε κάποιον που τα… «χώνει». Στο ποδόσφαιρο, αν γίνει σωστά η δουλειά, με τα έσοδα που έχει ο Άρης κάθε χρόνο μόνο από τις χορηγίες, μπορεί να γίνει μία αξιοπρεπής προσπάθεια και ο Άρης να είναι έστω κοντά στην 4άδα, αλλά και να έχει σοβαρότερες αγωνιστικές ελπίδες να πάρει το πολυπόθητο Κύπελλο.
Ας λένε ό,τι θέλουν για τους τίτλους
Ας λένε ό,τι θέλουν για τους τίτλους. Ας είναι 20, 54, 100, 1914, όσα θέλετε τα χρόνια χωρίς τίτλο για τον Άρη. Ο Αρειανός δεν έγινε Άρη για τους τίτλους, όπως άλλοι. Επιλέξατε μία ομάδα που κατά κανόνα τα πηγαίνει καλά και παίρνει κάποιο τρόπαιο συχνά-πυκνά, και το παίζετε μεγαλόψυχοι και υπεράνω, την ώρα που ό,τι υπάρχει στον ορίζοντα το… «τρώτε», όταν το πλησιάζει κάποια ομάδα που δεν είναι συστημική. Αυτό ισχύει για όλα τα αθλήματα.
Επιπλέον, ο Άρειανός έχει αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια για τον αναπαυόμενο Θεό του Πολέμου, σε αντίθεση με αυτούς που του κουνάνε το δάχτυλο, την ίδια ώρα που βρίσκονται σε γραφεία άλλων μεγάλων ομάδων και κανονίζουν… συμφωνίες. Τέλος, ο Αρειανός, δεν πανηγύρισε ποτέ ήττα της ομάδας του. Μπορεί κάποια φορά να μην τον πείραξε μία ήττα (π.χ. ήττα αλλά πρόκριση στη Σαραγόσα με 2-1), αλλά το σίγουρο είναι πως ποτέ στην ιστορία, ο κόσμος δεν ζήτησε από την ομάδα να χάσει για να πληγωθούν άλλοι, γιατί ακριβώς, ο Άρης μπροστά του δεν βλέπει κανέναν. Είναι λίγοι μπροστά του, πως να το πω…