25η Μαρτίου. Ημέρα εορτασμών. Γιορτάζουμε την εξέγερση των Ελλήνων κατά του τουρκικού ζυγού το 1821, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, με σκοπό τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Γιορτάζουμε, επιπλέον, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Στον αθλητικό τομέα, γιορτάζουμε την ίδρυση του Άρη Θεσσαλονίκης, και σε αυτό το γεγονός θα επικεντρωθώ σε αυτό το άρθρο.
Σήμερα συμπληρώνεται το 110ο έτος του Μακεδόνα Άρη, του Άρη Θεσσαλονίκης, από την ίδρυση του στις 25 Μαρτίου 1914, σε ένα καφενείο στην περιοχή «Ναύαρχος Βότσης». Μία παρέα νεαρών ανθρώπων ίδρυσαν αυτόν τον Σύλλογο, ο οποίος στη συνέχεια «υιοθετήθηκε» από χιλιάδες Έλληνες -και όχι μόνο-. Ίδρυσαν μία «ιδέα», μία ιδεολογία. Μια ιδέα με το όνομα “Άρης”.
Ο όρος “Κιτρινόμαυροι”, καθιερώθηκε λόγω των χρωμάτων του Συλλόγου. Κίτρινο και μαύρο. Τον Αύγουστο του 1925, ο Άρης κέρδισε σε φιλική αναμέτρηση την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπολιτών (μετέπειτα ΠΑΟΚ) με σκορ 5-2, κάνοντας τα Κιτρινόμαυρα τα δικά του χρώματα, ενώ βρέθηκε να χάνει με 0-2 μάλιστα!
Όσον αφορά το όνομα του, η ιστορία είναι γνωστή. Η παρέα που ίδρυσε τον Άρη, του έδωσε το όνομα του αναφερόμενος στον Θεό του Πολέμου, Άρη, συμβολίζοντας τη μαχητικότητα του Συλλόγου, ο οποίος δεν τα παρατάει ποτέ. Θα πεθάνει στη μάχη. Και αυτή η νοοτροπία, δηλαδή του μαχητή μέχρι τελικής πτώσης, ενσωματώθηκε στο DNA του Συλλόγου για τα 110 χρόνια που υπάρχει. Αρνείται να χάσει, και αν τύχει και χάσει, ο αντίπαλος θα έχει φτύσει αίμα.
110 χρόνια στα οποία ο Σύλλογος πέρασε πολλά, ωστόσο όσο και αν το ήθελαν οι… υπόλοιποι, ποτέ δε σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του. Είτε αυτό λέγεται υποβιβασμός στη Β’ ή στη Γ’ εθνική, ή κοντά στη διάλυση στο μπάσκετ, ο Άρης κράτησε ψηλά το κεφάλι του και ουδέποτε άφησε την τελευταία του πνοή. Και πως μπορεί να το κάνει αυτό, όταν έχει πλάι του εκατοντάδες χιλιάδες φίλους της ομάδας, οι οποίοι έχουν ορκιστεί πως «όυτ’ ο θάνατος είν’ αρκετός…»;
Ένας Μαχητής με κεφαλαίο, ή αλλιώς, ΑΡΗΣ! Θεός του πολέμου, δε δέχεται την ήττα σαν αποτέλεσμα, αλλά ακόμα και αυτή αν έρθει, έχει σταθεί στα μέτρα που του αρμόζει, και ο αντίπαλος έχει φτύσει αίμα για να τον νικήσει. Ακόμα και αν πέρασε πολλές καταστάσεις, κυρίως άσχημες, δεν τα παράτησε ποτέ και με τον κόσμο ο οποίος “δεν τον άφησε στα δύσκολα” και, “τον ακολούθησε παντού πιστά“, ανέκαμψε και ξαναβρέθηκε εκεί που ανήκει.
Η αλήθεια είναι ότι, οι Κιτρινόμαυροι πέρασαν κυρίως κακές στιγμές στα 110 χρόνια που πέρασαν. Τρεις φορές υποβιβάστηκε σε χαμηλότερες κατηγορίες, τη μία ήταν στη Γ’ εθνική, αλλά όπως είναι γνωστό επέστρεψε. Άργησε, αλλά… «κάλλιο αργά, παρά ποτέ»!
Κυνηγάει έναν τίτλο, μάχεται. Το παλεύει, δεν είναι εύκολο. Φέτος έχει τη μεγάλη ευκαιρία να φέρει τίτλο στην τροπαιοθήκη του Χαριλάου για πρώτη φορά από το 1970. Αυτή η ομάδα διψάει για τίτλο. Είναι αδιανόητο μία ομάδα με τόση ακολουθία, με τόσο λαό, να «αγνοεί» την κατάκτηση ενός τίτλους για τόσα πολλά χρόνια.
Και σε αυτό έχει ποντάρει όλος ο οργανισμός του Άρη φέτος. Στην κατάκτηση του πολυπόθητου τρόπαιο. Για τους οπαδούς της ομάδας, και ιδίως τη νεότερη γενιά, η σκέψη για την κατάκτηση ενός τίτλου είναι ιδιαιτέρως ανατριχιαστική.
Στο μπάσκετ, από την άλλη, έδωσε τόνους χαράς στον κόσμο, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Ήταν το φαινόμενο που ένωσε όλους τους υγιώς σκεπτόμενους φίλαθλους του αθλήματος Έλληνες, οι οποίοι άφηναν δουλειές και οικογένειες για να δουν τον Άρη στην Ευρώπη τις Πέμπτες. Μέχρι και τα θέατρα, που είχαν τα ρεπό τις Δευτέρες, τα μετέφεραν στις Πέμπτες διότι όλοι έβλεπαν τον Αυτοκράτορα Άρη! Μπορεί εκείνος ο Άρης, ο οποίος παρότι έφτασε σε τρία Final-Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, να μην το κατέκτησε ποτέ, με Γκάλη, Γιαννάκη και… τα άλλα παιδιά στο ρόστερ του, όμως κατέκτησε τις καρδιές όλων των Ελλήνων, ενώ το 1987 ήταν βασικός παράγοντας στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από την Εθνική Ελλάδος, το μεγάλο θαύμα της εποχής, ονομάζοντας την “Επίσημη Αγαπημένη”.
Στο ταβάνι του Παλέ ντε Σπορ, ή αλλίως «Nick Galis Hall», κρέμονται 22 λάβαρα που παρουσιάζουν τους τίτλους του μπασκετικού τμήματος. Τμήμα το οποίο έφτασε στο χείλος του γκρεμού της διάλυσης, και να παίζει τη σωτηρία του στη… κάθε κατοχή. Η φανέλα όμως είναι βαριά. Πολύ βαριά. Ασήκωτη μπορεί να πει κανείς. Σώθηκε από έναν… ιό, ωστόσο έκτοτε, κάθε χρονιά επιστρέφει σιγά-σιγά στον θρόνο του, με το μεγάλο «μπαμ» να γίνεται τη φετινή σεζόν, όπου τερμάτισε 5ος στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, και προκρίθηκε στις 12 καλύτερες ομάδες του EuroCup με το μικρότερο μπάτζετ της διοργάνωσης.
Βέβαια, οι τίτλοι δεν κάνουν τους οπαδούς. Τουλάχιστον για εμένα, αυτή είναι η σκέψη. Γίνεσαι πιο Αρειανός στις δύσκολες στιγμές, και για αυτό όσα και αν έχει περάσει αυτός ο Σύλλογος, η φλόγα δε σώπασε ποτέ. “Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο από το να είσαι οπαδός του Άρη“, όπως θα δείτε στο παρακάτω βίντεο, το οποίο δημοσιεύθηκε το 2005 μετά τον τελικό στην Πάτρα, αλλά παραμένει επίκαιρο ακόμα και σήμερα, και θα παραμένει για πάντα. “Μια ζωή όλο Άρης“
Χρόνια πολλά Άρη μου!