Ο μπασκετικός Άρης, παρότι ο κόσμος έχει προσδοκίες για αυτόν, προβληματίζει στην εκκίνηση της σεζόν σε αυτά τα πρώτα φιλικά.
Με εξαίρεση το χθεσινό, στα υπόλοιπα φιλικά που πράγματι είδαμε, το σκορ δεν είναι το πρόβλημα. Η διαφορά είναι πως χθες ο Άρης έδωσε ένα φιλικό με ομάδα που ανέβηκε στην Α1 για πρώτη φορά, και μόνο η φανέλα έπρεπε να κερδίσει, που λέει ο λόγος.
Βέβαια, για μένα αυτή η σκέψη είναι «δίκοπο μαχαίρι». Από τη μία, ναι, πρέπει να κερδίζεις τέτοιες ομάδες. Από την άλλη, είσαι νέα ομάδα και σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα όπως το ελληνικό, μετά τους Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, μπορείς να χάσεις από όλους, αλλά και να τους κερδίσεις όλους.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι 100% το αποτέλεσμα, αλλά η μέτρια προς κακή εμφάνιση του Άρη σε όλα τα φιλικά. Το σημείωσα και χθες πως, η ομάδα έκανε ένα βήμα μπροστά στο φιλικό με το Περιστέρι την Παρασκευή, όμως μετά το χθεσινό, έκανε δύο βήματα πίσω.
Το θέμα είναι το επιτελείο του Καράιτσιτς να βρει τι πηγαίνει λάθος. Βλέποντας τα φιλικά, εύκολα διακρίνει κάποιος την αδυναμία δημιουργίας στην επίθεση, καταλήγοντας συχνά να παίρνει σουτ απελπισίας, ή να κόβεται πριν κάνει καν επίθεση. Όταν τα εν λόγω σουτ μπουν, κερδίζεις οποιοδήποτε ματς, όπως κέρδισε ο Άρης το Περιστέρι την Παρασκευή. Όταν δεν μπαίνουν, χάνεις από τον οποιοδήποτε…
Επιπλέον, στηρίζω την άποψη πως είναι νωρίς ακόμα. Η ομάδα θα κριθεί στα επίσημα, αν και θεωρώ λογικό να υπάρχει ανησυχία. Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος για κράξιμο, όταν αυτό που θέλει ο Άρης από εμάς είναι στήριξη και πίστη…
Το να βγάζουμε άχρηστους Ζήση, Καράιτσιτς, Σιάο (ναι, το είδα και αυτό), ή μεμονωμένους παίκτες, δεν οφείλει πουθενά, και απλά δημιουργεί μία μαύρη τρύπα αρνητικών σκέψεων και γκρίνιας. Κριτική μέχρι ένα σημείο, χωρίς να καταστρέφουμε πράγματα που δεν έχουν χτιστεί καν.
Υπομονη, πίστη και στήριξη στον Αυτοκράτορα. Ο Άρης έχει κάτι παραπάνω από μία εβδομάδα να δουλέψει για να δώσει το πρώτο της επίσημο ματς, στη Βενέτσια. Τότε πιστεύω θα δούμε άλλο Άρη…
