25η Μαρτίου 1914, 25η Μαρτίου 2025. 111 χρόνια ζωής για έναν Σύλλογο, ο οποίος μπορεί να μην είναι όσο πλούσιος σε τίτλους όσο άλλοι, αλλά είναι «ζάπλουτος» σε αξίες, υπερηφάνεια, και κοινωνική προσφορά.
Πρόκειται για κάτι παραπάνω από μία απλή ομάδα. Ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο ένωσε όλη τη φίλαθλη Ελλάδα και την ανάγκασε να λέει “Είμαι Άρης στο μπάσκετ”. Η ομάδα που έδωσε το έναυσμα για να αρχίσουμε να… έχουμε μπάσκετ στη χώρα μας, έχοντας άμεση συνεισφορά για την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987.
Η ομάδα που κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο, ο Σύλλογος που είχε να ηττηθεί 52 χρόνια και συνολικά 28 εντός έδρας παιχνίδια σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, έχοντας υποδεχθεί Κάλιαρι, Τσέλσι, Μπενφίκα, Περούτζια, Σεντ-Ετιέν, Ίπσουιτς, Θέλτα, Ρόμα, Σαραγόσα, Ερυθρό Αστέρα, Ατλέτικο Μαδρίτης, Ρόζενμποργκ, και Μάντσεστερ Σίτι. Ομάδα που αν μη τι άλλο, επρόκειτο για θηρία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Μπορεί η τελευταία φορά που ο κόσμος του Άρη βγήκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει τρόπαιο να ήταν πριν από πάνω από 2 δεκαετίες, και στο μεταξύ το ποδοσφαιρικό τμήμα να έχει υποφέρει με δύο υποβιβασμούς, οι φίλοι της ομάδας δεν την άφησαν ποτέ. Δεν μίκρυνε σε κανένα σημείο ο Άρης, όσο και αν θέλουν να τον μικρύνουν άλλοι. «Ο Άρης ήταν μεγάλος, και θα παραμείνει μεγάλος»
Πριν λίγες ημέρες «χάσαμε» τον θρύλο Αλέκο Αλεξιάδη, του οποίου η μνήμη θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη του κόσμου, κυρίως της μεγαλύτερης ηλικίας. Πριν δύο χρόνια «χάσαμε» τον Γιάννη Ιωαννίδη, έναν άλλο θρύλο του Άρη, ο οποίος έφερε χιλιάδες χαμόγελα στον κόσμο όσο «κατακτούσε» το σύμπαν του ελληνικού μπάσκετ.
Ο Άρης συνεχίζει, και μέσα από τον κόσμο του εμπνέεται και ορθοποδεί για να ανέβει το επόμενο σκαλί. Ο Άρης είναι σύνθημα, τραγουδισμένο στα χείλη χιλιάδων οπαδών. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο από το να είσαι οπαδός του Άρη.