Ο Άρης κατάφερε και πέταξε στα σκουπίδια, σαν ένα πολύ δύσκολο fadeaway τρίποντο σε μικρή στεφάνη, την ευκαιρία να παραμείνει στην κορυφή, ξενερώνοντας τον 20+ χιλιάδες κόσμο που γέμισε το βράδυ του Σαββάτο του “Βικελίδης”.
Για μένα η αιτία μοιράζεται 50-50 στην ομάδα και στη διαιτησία. Γενιές ολόκληρες, ο Άρης δεν παίρνει αυτό που δικαιούται από τη διαιτησία που ματς. Πέναλτι; Γκολ που του ακυρώνουν; Ό,τι θέλετε. Δεν έπαιξε καθόλου καλά κόντρα στον Βόλο, και βάσει συνολικής εικόνας δεν άξιζε τη νίκη. Ωστόσο, όπως έγραψα και στο post-game, το ματς δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης μετά το 38′, όταν ο Τσαγκαράκης με συνεργούς τους Πολυχρόνη και Τσιμεντερίδη παίρνουν πίσω ένα καθαρό πέναλτι.
Βασικά, και πιο πριν έγιναν γνωστές οι προθέσεις. Υπάρχει κλωτσιά στον Γκαρθία, στη φάση που ο Άρης χάνει τη μπάλα και δέχεται γκολ. Το γκολ μέτρησε κανονικά ωστόσο οι αμυντικοί του Βόλου σταμάτησαν τον Γκαρθία αντικανονικά. Ακολουθεί η φάση του πέναλτι, που ο Τσαγκαράκης αρχικά το δίνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Το γεγονός ότι το πήρε πίσω αποδεικνύει πως δεν ήθελε να το δώσει, και βρήκαν τη δικαιολογία του VAR για να το πάρουν πίσω. Υποτίθεται δηλαδή πως αν ο VAR έχει διαφωνία, σε φωνάζει να το δεις και μετά αποφασίζεις ποια απόφαση θα πάρεις. Εκεί είχε… πάτημα ο Τσαγκαράκης και το πήρε πίσω.
Αυτά τα πρώτα 35-40 λεπτά ο Άρης ήταν κάκιστος, κάτω του μετρίου. Ασύνδετος, με έναν Νταρίντα να δείχνει μπλοκαρισμένος, και να… συναγωνίζεται με τον Σιφουέντες του β’ μέρους για το ποιος ήταν χειρότερος. Ο Σιφουέντες ο οποίος δεν ξεκίνησε λόγω πειθαρχικού παραπτώματος, το οποίο έκανε γνωστό η ΠΑΕ Άρης λίγο πριν το παιχνίδι. Θεωρώ πως ο μέσος του Άρη έπρεπε να τεθεί εκτός αποστολής, παρόλο που η ομάδα του Άκη Μάντζιου θα χρειαζόταν τον Σιφουέντες των πρώτων αγωνιστικών.
Μετά το… χειρουργείο στο Αγρίνιο, οι παίκτες πήραν μία δυνατή γεύση του τί νιώθουν στα… κεντρικά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στον Βόλο ήταν η αναπόφευκτη συνέχεια. Θεωρώ πως οι ποδοσφαιριστές των Θεσσαλονικέων έπρεπε να ήταν προετοιμασμένοι, και να μη δώσουν σε κανένα σημείο του αγώνα δικαίωμα για να γίνει το άσπρο, μαύρο. Αντί αυτού, ο Άρης, επί της ουσίας, δεν εμφανίστηκε ποτέ στο γήπεδο, και με μία φάση δέχθηκε ένα γκολ, και μετά για 60+ λεπτά έπαιζε… τσίκι-τσίκι, κουράζοντας τη μπάλα, και κάνοντας μία φάση στην εστία, πέραν της σέντρας-σουτ στο δοκάρι.
Για τον Άρη, όσο περίεργο και αν ακουστεί, ήταν σημαντικές οι… νίκες του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ, καθώς οι βασικοί διώκτες του για την Ευρώπη, Παναιτωλικός και Αστέρας, δεδομένου πως τον Άρη ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΝ 4άδα, δεν τον πλησίασαν ή δεν τον πέρασαν (σ.σ. με νίκη ο Παναιτωλικός χθες θα περνούσε στην ισοβαθμία, και με νίκη ο Αστέρας θα μείωνε στο -2).
Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Συγκέντρωση και δουλειά μέχρι το παιχνίδι κόντρα στην ΑΕΚ, όπου για τον Άρη η ισοπαλία πιστεύω αρκεί. Δεν θεωρώ πως μπορεί να διεκδικήσει κάτι παραπάνω, ειδικά κόντρα στην ΑΕΚ που θα παίζει το σημαντικότερο της παιχνίδι, μέχρι το επόμενο…