Δεν θα χαρακτήριζα τον μπασκετικό Άρη “άρρωστο” ή “σε δύσκολη κατάσταση”. Η ομάδα κλήθηκε να δώσει δύο δύσκολα παιχνίδια χωρίς τους δύο καλύτερους αμυντικούς της, ενώ ταυτόχρονα λείπει και ο Νόλεϊ από την περιφέρεια, αναγκαζόμενη να δώσει αρκετά λεπτά συμμετοχής σε Καζαμία και Πουρλίδα.
Είναι γεγονός ότι οι τραυματισμοί έχει κάνει την ζωή του Άρη πάρα πολύ δύσκολη. Ματς τα οποία αν είχε 1-2 παίκτες που του λείπουν θα τα κέρδιζε, τα έχασε, ενώ στο χθεσινό με τον Πανιώνιο οι γηπεδούχοι έβλεπαν το καλάθι σαν… βαρέλι. Δεν θα αναφερθώ στη διαιτησία, που σε κάθε ματς κάνει “λάθη” σε βάρος του Άρη. Πάμε παρακάτω. Εξάλλου, η τελική διαφορά ήταν 17 πόντοι και όχι 5.
Οι απαιτήσεις -φυσιολογικά- αυξήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι, ενώ δεν έγινε κάτι ανάλογο στην οικονομική δυνατότητα της ομάδας. Το μπάτζετ παρέμεινε περίπου το ίδιο, ενώ για να μείνει ο Τολιόπουλος, ενδεχομένως να μειώθηκε το μπάτζετ για τους ξένους. Τα έχουμε ξαναπεί, ωστόσο δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι γιατί δεν είμαστε στο πορτοφόλι της διοίκησης.
Η χρονιά φέτος -πολύ πιθανόν- να είναι μεταβατική. Κάτι που σημαίνει πως μπορεί να μην επιτευχθούν οι στόχοι, αλλά να γίνει ένα ακόμη βήμα στην οικονομική εξυγίανση της ομάδας, ο οποίος είναι και ο βασικός στόχος. Δεν θέλω να πιστέψω πως ο Άρης θα έχει πρόβλημα και θα κινδυνεύσει για υποβιβασμό, θεωρώ πως αυτό το άσχημο στάδιο το έχει ξεπεράσει ο Άρης. Αν κάνει νίκες με τις «μικρομεσαίες» ομάδες εντός έδρας, ίσως και μερικά διπλά μακριά από το Παλέ, η υπόθεση “παραμονή στην κατηγορία” θα τελειώσει γρήγορα.
Τώρα που υπάρχει διακοπή, στόχος είναι να δουλέψει η ομάδα, να επιστρέψουν οι τραυματίες και στην επανέναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων ο Άρης να μπει στο παρκέ και να δείξει τί μπορεί να κάνει.