Ο αδίκως και αδόξως χαμένος τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος για τον Άρη είναι μόλις σχεδόν 48 ώρες πίσω μας, ωστόσο η ένταση και η στεναχώρια παραμένει στα ίδια στάδια στον Κιτρινόμαυρο οργανισμό. Γράφει ο Κώστας Πολυχρονιάδης.
Ναι, ασχοληθήκαμε με τη διαιτησία. Η Φραπάρ διαμόρφωσε κατά 95% την έκβαση και το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα, αποδεκατίζοντας τον Άρη και αφήνοντας τον με 9 ποδοσφαιριστές για παραπάνω από 20 λεπτά, τη στιγμή που Άρης είχε αρχίζει να ανεβάζει στροφές και να παίρνει πάνω του. Όταν ο Ζουλ αποβλήθηκε με αυτή την αυστηρή απευθείας κόκκινη κάρτα, οι παίκτες των Θεσσαλονικέων δεν έμπαιναν πια με την ίδια ευκολία στη διεκδίκηση των φάσεων, καθώς ήξεραν πως αν το κάνουν, είναι αρκετά πιθανό ο Άρης να χάσει κι άλλους παίκτες.
Η… κορυφή της πυραμίδας που λέγεται “φετινός Άρης”, και τα… στάνταρ λάθη κάθε καλοκαίρι
Ωστόσο, η Φραπάρ είναι απλά η κορυφή της… πυραμίδας του φετινού Άρη και της αποτυχημένης χρονιάς του. Ήταν το… κερασάκι στην τούρτα σε όλα όσα έγιναν, αλλά κυρίως δεν έγιναν από πλευράς Άρη φέτος, και τα προηγούμενα χρόνια. Η βάση της εν λόγω πυραμίδας περιέχει τα λάθη επί λαθών της διοίκησης και πιο συγκεκριμένα του Καρυπίδη το περασμένο καλοκαίρι. Αναφέρομαι μόνο στο περασμένο καλοκαίρι καθώς έγινε ξανά νέα ομάδα με πάρα πολλούς νέους παίκτες, και δεν συνδέεται με την προηγούμενη.
Η επιλογή να μείνει ο Τερζής… και βλέπουμε, οι μεταγραφές χωρίς κανένα πλάνο και στην τύχη, το γεγονός ότι η ομάδα έπαιξε γυμνή με ένα (!) στόπερ στα τέσσερα ευρωπαϊκά της παιχνίδια, βρίσκονται στη γερή βάση που ουσιαστικά προμήνυε μία καταστροφική σεζόν. Βέβαια, για κάποιον παρατηρητή, η σεζόν δεν έμοιαζε και τόσο καταστροφική, μετά τη πρόκριση επί της ΑΕΚ. Ο Καρυπίδης… αγόρασε χρόνο ζωής από τον Ιανουάριο και μετά, καθώς πλέον ο κόσμος, γνωρίζοντας το μονοπάτι προς τον τελικό, ήξερε πως υπάρχει ένας στόχος, και δεν χρειάζεται εσωστρέφεια, όταν η ομάδα κινείται προς την κατάκτηση ενός τίτλου, ο οποίος και αυτός με τη σειρά του, θα «ευνοούσε» τη θέση του προέδρου του Άρη. Θα του αγόραζε ακόμα περισσότερο χρόνο, και ενδεχομένως τα πολλά λάθη του τα προηγούμενα χρόνια, να συγχωρούνταν από μεγάλη μερίδα του κόσμου. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, καθώς το βράδυ του Σαββάτου ο Άρης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε με διαιτησία, είτε δεν ήταν και όπως θα έπρεπε αγωνιστικά, ηττήθηκε. Η διαιτησία της Γαλλίδας, όπως είπα, ήταν απλά η κορυφή της πυραμίδας. Προηγουμένως έχουν προηγηθεί και άλλα τα οποία έδειχναν όσα θα ζούσαμε το βράδυ της 25ης του Μάη, με ευθύνες του Άρη και όχι μόνο.
«Σαν το πρόβατο στη σφαγή», ξανά και ξανά και ξανά και ξανα…
Τόσα χρόνια ο Άρης πηγαίνει σε κάθε ματς… με τον σταυρό στο χέρι, χωρίς να ξέρει τι θα συναντήσει, όχι αγωνιστικά, αλλά σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Μεγάλη ευθύνη του Καρυπίδη που τόσα χρόνια που ο Άρης επέστρεψε και σταθεροποιήθηκε τις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας, κάτι που είχε να συμβεί από τις εποχές που ο Άρης διεκδικούσε το πρωτάθλημα, δεν έχει καταφέρει να ισχυροποιήσει την ομάδα εξωαγωνιστικά. Πηγαίνει στην OPAP Arena, στην Τούμπα, στη Λεωφόρο, στο “Καραϊσκάκης”, και τον σφάζουν σαν πρόβατο, και αυτός ούτε κραυγή δεν βγάζει. Ένας σύλλογος με τόσο κόσμο σφάζεται σαν ομάδα β’ κατηγορίας, που μάχεται για την παραμονή. Προφανώς, όταν απέναντι σου βρίσκονται ομάδες όπως η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ, είναι δύσκολο να τους ανταγωνιστείς εξωαγωνιστικά. Ελέγχουν την πλειοψηφία των ΜΜΕ και γράφουν… το μακρύ τους και το κοντό τους, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, και έτσι αντί ο κόσμος να δει την αλήθεια, «τρώει το σανό» και η μπάλα… πετιέται στην κερκίδα.
Στον Άρη δεν γίνεται αυτό. Πολύ απλά τα πράγματα, υπάρχουν και παραδείγματα. Τελευταία δύο χρόνια που ο Παναθηναϊκός διεκδίκησε το πρωτάθλημα για μεγάλο μέρος της σεζόν, ενώ δεν είχε ανάλογη ομάδα για να το κάνει και βρέθηκε στην κορυφή μόνο σε συνδυασμό με γκέλες των άλλων διεκδικητών, ή και κατά τύχη. Όποτε ο Παναθηναϊκός έχασε βαθμούς κάπου που… «πόνεσε» εν τέλει, άρχισαν να γράφουν -και να το πιστεύει ο κόσμος, αυτό είναι το θλιβερό-, πως αδικήθηκε το Τριφύλλι. Άξιζε να πάρει το πρωτάθλημα και δεν το πήρε. Έτσι, αντί να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομα τους, γράφεται για διαιτησίες κλπ. Ποτέ δεν αναφέρουν την πραγματική αιτία, που είναι η αγωνιστική τους αδυναμία.
Αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα, που αφορά τον Παναθηναϊκό. Στον Άρη, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Τι κι αν ο Δανός ρέφερι τον κατακρεούργησε στο ματς του β’ γύρου κόντρα στον Ολυμπιακό, τι κι αν ο Σουηδοϊρακινός τον… πετσόκοψε στη Λεωφόρο, τι κι αν ο Νταμπάνοβιτς κόντεψε να του κόψει την πρόκριση κόντρα στην ΑΕΚ, και σε άλλες περιπτώσεις που ο Άρης πληγώθηκε βαριά από τη διαιτησία, ο κόσμος του πρώτα αναφέρθηκε στο αγωνιστικό. “Μας αδίκησε η διατησία, αλλά…”. Το τί ακολουθεί μετά το “αλλά…” δεν έχει σημασία. Από τη στιγμή που σε αδικεί η διαιτησία, δεν υπάρχει αλλά.
Δηλαδή, πρέπει μία ομάδα να είναι καταιγιστική και εκπληκτική σε ένα ματς, για να μην τη σφάξει η διαιτησία; Παράδειγμα τον τελικό του Σαββάτου. Ο Άρης ναι, δεν ήταν καλός. Προετοιμαζόταν για αυτό το ματς σχεδόν τρεις (!) μήνες, και πάλι ήταν κατώτερος τον περιστάσεων. Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία, ή «δικαίωμα» της διαιτησίας να τον σφάξει έτσι. Αν ο Άρης δεν άξιζε ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ να πάρει το κύπελλο, ας μην το έπαιρνε. Εδώ μιλάμε για ένα έργο που παρόμοιο του δεν έχουμε ξαναδεί σε τελικό. Πήραν το κύπελλο και το έδωσαν στον Παναθηναϊκό, πολύ απλά. Γιατί; Δεν ξέρουμε. Αυτό που φαίνεται όμως είναι πως για κάποιο λόγο θέλουν ο Αλαφούζος να συνεχίσει να είναι στον Παναθηναϊκό, γιατί… ενώνεται με την κυβέρνηση (;), και του έδωσαν αυτό το «φιλί της ζωής».
Κι όμως! Ο κόσμος του Άρη έκραξε πρώτα την ομάδα του που δεν έπαιξε καλά! Αυτό το πράγμα καμία άλλη ομάδα δεν το κάνει! Κανένας φίλος ή οπαδός άλλης ομάδας, όταν αυτή σφάζεται, δεν ασχολείται με το τί έγινε μέσα στο τερέν. Όλοι, και ορθά, ασχολούνται με την αδικία. Στον Άρη, όταν ο κόσμος βλέπει αυτό το έργο να επαναλαμβάνεται, με τα άπειρα λάθη από καλοκαίρι σε καλοκαίρι, και μία μέτρια προς κακή εικόνα της ομάδας για όλη τη χρονιά με μικρές εκλάμψεις ωραίου ποδοσφαίρου, δεν μπορεί να αφήσει εκτός συζήτησης την εμφάνιση, διότι σε άλλα ματς που η διαιτησία ήταν 50ρήσια, ο Άρης δεν μπόρεσε να πάρει το αποτέλεσμα, ακόμα και κόντρα σε υποδεέστερους αντιπάλους.
Η ώρα της αλήθειας, η ώρα να μιλήσεις στον κόσμο
Η κλεψύδρα, κύριε Καρυπίδη, άδειασε. Ήρθε η ώρα για απαντήσεις. Βγες και μίλα, πες την αλήθεια. Μπορείς να υποστηρίξεις αυτό που σκέφτεσαι να κάνεις; Αν ναι, τότε κάνε τα πράγματα σωστά. Στελέχωσε τη διοίκηση με κατάλληλους ανθρώπους, και χτίσε την ομάδα.
Όσον αφορά την φετινή ομάδα, πιστεύω πως Κουέστα, Φαμπιάνο και Μάντζιος πρέπει οπωσδήποτε να μείνουν, και το καλοκαίρι να γίνει ένα χτίσιμο της ομάδας με βάσει τα “θέλω” του προπονητή. Επιπλέον, πρέπει να έρθει ένας τεχνικός διευθυντής που ΔΕΝ είναι παγκοσμίως άγνωστος, να δει την ομάδα την επόμενη σεζόν, και να βγάλει τα συμπεράσματα του για την μεθεπόμενη. Για την ώρα, προέχουν οι ανανεώσεις, και το χτίσιμο με βάσει τα “θέλω” του προπονητή, και όχι με βάσει το τί σου πλασάρουν οι μάνατζερς.