Ο Άρης απόψε δίνει το σημαντικότερο παιχνίδι της ιστορίας του και θέλει στο τέλος να πανηγυρίσει ένα τρόπαιο, 54 χρόνια μετά στο ποδόσφαιρο, και 20 χρόνια μετά σε ένα από τα δύο δημοφιλέστερα αθλήματα. Γράφει ο Κώστας Πολυχρονιάδης.
Τα χρόνια πολλά. Τα χρόνια πολλά για αυτή την ομάδα να είναι χωρίς τίτλο. Αυτή η ομάδα που ένωσε όλες τις κοινωνικές τάξεις και τους ανθρώπους, αυτή η ομάδα που έχει πέσει τρεις φορές στη β’ εθνική και μία στη γ’. Αυτή η ομάδα που ως επί το πλείστον… «τσιγκουνεύεται» να μοιράσει χαρές, και οι περισσότεροι έχουν να θυμούνται λύπες και… πίκρες αφηγούμενοι το «στόρι» τους με τον Άρη. Μιλάμε για την ίδια ομάδα, όμως, που παρότι έχει τόσα χρόνια να πάρει έναν τίτλο στο ποδόσφαιρο, δημιουργεί νέα Αρειανάκια.
Ο Άρης ήταν, είναι, και θα συνεχίσει να είναι ο κόσμος του. Μπορεί για χίλιες λύπες να δίνει… μισή χαρά (και αυτή με το ζόρι), αλλά τα νέα παιδιά που επιλέγουν την ομάδα τους, εμπνέονται από την αγάπη του κόσμου για αυτό το σωματείο, που «δεν τον άφησε στα δύσκολα», και «όπου και να παει θα ‘ναι εκεί», και επιλέγουν Άρη. Είναι πραγματικά ανεξήγητο το γεγονός πως μία ομάδα που έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού τόσες φορές, έχει τόσες λίγες έως μηδαμινές χαρές στην πρόσφατη ιστορία της, να δημιουργεί νέους οπαδούς, οι οποίοι θα αγαπήσουν την ομάδα, ακόμα περισσότερο από τους προηγούμενους που ΙΣΩΣ πρόλαβαν κάποια μεγάλη χαρά.
Για αυτές τις ψυχές, λοιπόν, για αυτούς που φύγαν, για αυτούς που ήρθαν, για αυτούς που περιμένουν, για τις τρεις γενιές που ζητούν αυτό το Κύπελλο, για αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους, για αυτούς που πήραν ζωή από τον Άρη, για τους Τόσκο και Άλκη, για το σήμα, και άλλους 1914, φέρε το Κύπελλο Άρη!
Αλλά… και να μην το φέρεις, «τι κι αν με πλήγωσες, αδιαφορώ»…