Το έργο αρχίσαμε να το βλέπουμε εδώ και πολλούς μήνες. Από την πρώτη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν ήθελε κόσμο στον Τελικό, από τότε που διέρρευσε η πληροφορία για ορισμό της Φραπάρ, μέχρι το χθεσινό τσίρκο που εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν.
Πολλές μέρες πριν προκριθεί και επίσημα στον τελικό ο Άρης, ο Παναθηναϊκός… μουρμούριζε για το ότι θέλει τελικό στο ΟΑΚΑ, και τα πράσινα -και μη- ΜΜΕ προσπάθησαν να επιβεβαιώσουν αυτές τις πληροφορίες, που ουδέποτε υπήρξαν. Ο Άρης ορθά δεν ασχολήθηκε με το ζήτημα του γηπέδου μέχρι να προκριθεί και με τη βούλα. Παρά τον απίστευτο πόλεμο από τα payrolls, το ζήτημα του γηπέδου τελείωσε αισίως, με τον τελικό να γίνεται στο Πανθεσσαλικό. Αυτή ήταν και η μοναδική μάχη που κέρδισαν οι Θεσσαλονικείς, σε αυτόν τον πόλεμο που χθες έχασαν, ο οποίος ξεκίνησε μετά την πρόκριση του Παναθηναϊκού από τον ΠΑΟΚ.
Η διαρροή για τη Στεφανί Φραπάρ, η οποία χθες διαμόρφωσε και αλλοίωσε τα δεδομένα του αγώνα σε βάρος του Άρη, πέρασε… αβαβά από τον Κιτρινόμαυρο οργανισμό. Το είχα σκεφτεί, αλλά το κράτησα στο κεφάλι μου, πως δε μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι, τη μία φορά που ο Άρης βρέθηκε στον τελικό με ρεαλιστικές πιθανότητες να πάρει το τρόπαιο, να ορίζεται μία γυναίκα διαιτητής, παγκοσμίως άγνωστη. Και δεν είναι το πρόβλημα το αν είναι γυναίκα η άνδρας, προφανώς. Ήταν όμως πολύ περίεργο που θυμήθηκαν να στείλουν μήνυμα κατά του σεξισμού μέσω του ποδοσφαίρου, την ώρα που ο Άρης έδινε τον αγώνα της ιστορίας του. Και εν τέλει, μας απέδειξε πως ακόμα και μία ελίτ γυναίκα διαιτητής, δεν μπορεί να διαχειριστεί έναν τελικό ανδρών, ενώ μπορεί να την διαχειριστούν τα… αφεντικά ευκολότερα.
Επιπλέον, μπορεί ο ορισμός της μπορεί να έγινε ακριβώς για να μη μπορεί κανείς να πει το οτιδήποτε, διότι είναι μία γυναίκα που διευθύνει. Όταν λέμε για μία αποστολή, αυτό ακριβώς εννοούμε. Από τα μέσα Φεβρουαρίου μέχρι χθες, είδαμε ένα έργο σε σκηνοθεσία ΕΠΟ, Μπαλτάκου, Αλαφούζου, και Φραπάρ. Μία υποτιθέμενη ελίτ διαιτητής έπαιξε με τα όνειρα χιλιάδων φίλων του Άρη. Με τις ελπίδες, με τις προσδοκίες τους. Έψαξε πολύ καλά να βρει σε ποιον να δώσει κίτρινη στη φάση του Νταρίντα, προκειμένου να αφήσει με 10 και τον Άρη, ενώ 6 λεπτά μετά έδωσε κόκκινη κάρτα στον Ζουλ, ο οποίος έβαλε το χεράκι του, αλλά μία κίτρινη θα ήταν αρκετή.
Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να γράψουμε, η ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει. Ο Παναθηναϊκός πανηγύρισε αυτό το κλεμμένο, αυτό το κάλπικο κύπελλο, και του το έδωσε η κυβέρνηση ακριβώς γιατί ο Αλαφούζος χρειαζόταν… «φιλί ζωής»! Φαντάζεται κανείς τι θα επικρατούσε στον Παναθηναϊκό αν το παιχνίδι παιζόταν 50-50 και κατακτούσε το τρόπαιο ο Άρης; Δεν ήθελαν να το αφήσουν να συμβεί αυτό.
Μετά, τον φωνάζουν άτιτλο για τόσα χρόνια. Πώς όμως να πάρεις τίτλο ως 5η ομάδα, κόντρα στις 4 ομάδες που σε πολεμάνε ανελέητα; Αν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα παιζόταν δίκαια και στα ίσα από τότε που έγινε επαγγελματικό, ο Άρης θα είχε 6-7 πρωταθλήματα και σίγουρα τα μισά κύπελλα στους 5+1 τελικούς που έχασε.
Ξέρουν πολύ καλά όμως, πως ο Άρης είναι μόνος του. Ο Άρης τους πολεμάει, με μικρό σπαθί μεν, αλλά με ψυχή δε. «Θέλει ατσάλινη ψυχή και πολλά κιλά αρχ…α για να είσαι ΑΡΗΣ».