Ο Άρης πέτυχε τον μισό του στόχο, δηλαδή να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, και θα πετύχει ολόκληρο τον στόχο αν στις 18 Μαΐου καταφέρει και κατακτήσει το πολυπόθητο τρόπαιο. Εγώ, με τη σειρά μου, οφείλω να απολογηθώ και να ζητήσω «συγνώμη» από τους παίκτες του Άρη για τις αρνητικές προβλέψεις περί αποκλεισμού από την ΑΕΚ και «τέλος της χρονιάς». Γράφει ο Κώστας Πολυχρονιάδης.
Σε όποιον και να έλεγες μετά το βράδυ της 17ης του Αυγούστου μετά τον πικρό αποκλεισμό από την Ντιναμό Κιέβου, ή το βράδυ της 20ης του ίδιου μήνα με την ήττα στις καθυστερήσεις με 3-2 από τον ΟΦΗ, ή εκείνο στις 27 και την ήττα με 1-0 από τη Λαμία, με τον Άρη να μην κάνει ούτε μία φάση, πως ο Άρης θα φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου, και στην πορεία θα έχει αποκλείσει την ΑΕΚ, θα σε κοιτούσε και θα πνιγόταν στα γέλια. Και θα είχε δίκιο, τότε. Ένα συνονθύλευμα χωρίς πλάνο, κακές μεταγραφές, «ανακάτεμα», λίφτινγκ, και άλλα πολλά, με έναν άπειρο προπονητή, τον Τερζή, στον πάγκο, με τον δύσκολο στόχο συμμετοχής σε ομίλους Κόνφερενς Λιγκ.
Αυτά δε γίνονται έτσι. Χρειάζεται πλάνο, οργάνωση, και στελέχωση. Ας τα αφήσω αυτά, όμως. Τα έχουμε χιλιοπεί και νομίζω πλέον είναι κατανοητά. Μετά τις γκέλες σε παιχνίδια όπως με ΟΦΗ, Λαμία, Ατρόμητο και Κηφισιά στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος, και με τη 4η θέση που είναι η τελευταία που οδηγεί σε ευρωπαϊκή έξοδο να απομακρύνεται, ο Άρης έμοιαζε χαμένος. Ιδίως όταν μάθαμε τα ζευγάρια της φάσης των «16», είχα πει -ντροπή μου- πως θεωρώ, πριν γίνουν οι αγώνες με την Ένωση, τον Άρη αποκλεισμένο. Και πολλοί θα συμφώνησαν μαζί μου. Επιπλέον, αυτό το έγραψα μετά την γκέλα με 2-2 κόντρα στη Λαμία και την ισοφάριση στο 90+5′, με το αίμα να βρίσκεται… στο κεφάλι.
Δεν είπα κάτι που δεν έβγαζε νόημα. Αντιθέτως, είπα το φυσιολογικό. Αυτό ήταν το φυσιολογικό. Η ΑΕΚ να προκριθεί επί του Άρη στη φάση των «16». Χαρακτήρισα τη χρονιά τελειωμένη καθώς 4η θέση δεν υπήρχε -και δεν υπάρχει- στον ορίζοντα, και στο Κύπελλο απέναντι ήταν η περυσινή νταμπλούχος. Αυτή η άποψη μου συνεχίστηκε για αρκετές εβδομάδες ακόμα. Η ομάδα δούλεψε στη διακοπή των Χριστουγέννων με αρκετή πίεση.
Στην επιστροφή στα ματς και στο παιχνίδι στην Τρίπολη κόντρα στον Αστέρα, ο Άρης προηγούταν με 0-2 στο 14′, και κατόρθωσε να χάσει με 3-2 από τους Αρκάδες. Εκεί η γκρίνια, οι διαδικτυακές… αποδοκιμασίες βούιζαν στα αυτιά κάθε ανθρώπου που βρισκόταν μέσα στην αποστολή, στο Ρύσιο, στο “Βικελίδης”.
Οι Κιτρινόμαυροι επέστρεψαν στις νίκες στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, νικώντας στο ντέρμπι με 2-1, και άρχισαν την… αντεπίθεση τους. Συνέχισαν με το 0-0 στην έδρα της ΑΕΚ για το πρώτο παιχνίδι της φάσης των «16», κάνοντας ένα πολύ καλό παιχνίδι, και είχα πει πως ο Άρης μπορούσε να πάρει το διπλό. Περίμενε πώς και πώς τη ρεβάνς, που αν προκρινόταν, θα άνοιγε ορθάνοιχτα ο δρόμος για τον τελικό.
Μεσολάβησε το 0-4 στο Αγρίνιο επί του Παναιτωλικού με εκτεταμένο ροτέισον. Ο Άρης κόντρα στην ΑΕΚ στη ρεβάνς δεν ήταν ανώτερος της Ένωσης αγωνιστικά, αλλά ήταν ψυχωμένος και παθιασμένος για την πρόκριση. Αυτό τον… έσωσε. Προκρίθηκε στα πέναλτι, και οι πανηγυρισμοί ακούστηκαν μέχρι τον… πλανήτη “Άρη”!
Ο κόσμος της ομάδας είδε μία χαρά από τον Άρη για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Όχι γιατί απέκλεισε την ΑΕΚ που είναι δύσκολος αντίπαλος αυτός καθαυτός, αλλά επειδή είχε τεράστια ευκαιρία να επιστρέψει στον τελικό κυπέλλου και να διεκδικήσει έναν τίτλο, μετά από πολλά χρόνια. Και αυτό ακριβώς έκανε.
Απέκλεισε Νίκη Βόλου και Παναιτωλικό χωρίς να ηττάται σε κανένα παιχνίδι, και έφτασε στον τελικό, όπου θα αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό τον ερχόμενο Μάιο. Θα ασχοληθούμε με εκείνο το παιχνίδι όταν έρθει η ώρα.
Για την ώρα, θέλω να απολογηθώ σε όποιον φοράει φανέλα, ζακέτα ή… σαλιάρα με το σήμα του Άρη, καθώς υποτίμησα όχι μόνο τις ικανότητες αυτής της ομάδας, αλλά τον προπονητή, και πάνω από όλα την ψυχή που διαθέτει αυτό το σύνολο. Ζητώ ταπεινά συγνώμη. Ο δουλειά δεν τελείωσε, κανένας Άρης δεν κατέκτησε το τρόπαιο. Αλλά με έβγαλαν ασπροπρόσωπο, όχι γιατί βελτιώθηκαν αγωνιστικά, αλλά γιατί κόντρα στα προγνωστικά πήραν την πρόκριση στον τελικό και με διέψευσαν με τον χειρότερο τρόπο. Και αυτό μου αρέσει!
Ας βγαίνω κάθε φορά λάθος. Εγώ λέω αυτό που σκέφτομαι, πάντα με επιχειρήματα και εξήγηση. Αλλιώς δεν το λέω. Οι σκέψεις μου τον Δεκέμβριο του 2023 ήταν πως ο Άρης δεν μπορούσε να περάσει την ΑΕΚ, πόσο μάλλον να πάει τελικό, και θεώρησα την χρονιά αυτή χαμένη. Μετά από χρόνια, όμως, αυτή η χρονιά θα τελειώσει, είτε υπέροχα, είτε άσχημα, στο τελευταίο παιχνίδι που θα δώσουν ελληνικές ομάδες φέτος: Στις 18 Μαΐου!
Άρα, πέραν των Play-Offs, στα οποία ο Άρης θα παίξει καθοριστικό ρόλο για το ποιος θα βγει πρωταθλητής, έχουμε να ανυπομονούμε και για τον τελικό για να δούμε αν θα πανηγυρίσει αυτός ο πονεμένος κόσμος του Άρη έναν τίτλο μετά από 54 χρόνια, ή αν ο τελικός μπει εν τέλει στη… μαύρη συλλογή με αυτούς…