Το ποδοσφαιρικό συγκρότημα βρίσκεται σε κρίση, διοικητικά και αγωνιστικά. Κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει τους Κιτρινόμαυρους, με όσα συμβαίνουν στην επικαιρότητα του Θεού του Πολέμου.
Πρώτα είναι οι δηλώσεις του Θόδωρου Καρυπίδη την περασμένη Δευτέρα, οι οποίες είναι… εκτός τόπου και χρόνου σε πολλά σημεία. Εγώ θα σταθώ στα σημεία που αναφέρονται ο κόσμος και οι ακαδημίες, καθώς τα υπόλοιπα λίγο-πολύ «παπαγαλίζονται» από τα διάφορα media.
Έχουν περάσει σχεδόν 4 ημέρες από τις δηλώσεις του ισχυρού άνδρα της ΠΑΕ Άρης, και υπάρχει ακόμα και σήμερα δυσκολία στο να συνειδητοποιήσουμε τι ειπώθηκε. Μεταξύ άλλων αποκάλεσε εμμέσως τον κόσμο του Άρη “πανηγυρτζή”, ενώ για τις ακαδημίες… ας μην το αναφέρουμε καν.
Το πρώτο μάθημα που πρέπει να παίρνει ο οποιοσδήποτε που αναλαμβάνει ισχυρή θέση σε έναν μεγάλο Σύλλογο όπως είναι ο Άρης, είναι να μην τα βάζει με τον κόσμο και επί της ουσίας να μην τον κατηγορεί για το παραμικρό. Είτε έχει δίκιο ή όχι, ο κόσμος είναι η ομάδα, και η ομάδα είναι ο κόσμος. Χωρίς τον κόσμο η ομάδα δεν τα βγάζει πέρα, και αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που παρά τις συνολικά τέσσερις χρονιές στην Β’ Εθνική διαχρονικά, η ομάδα επέστρεψε εκεί που ανήκει, ενώ άλλες ομάδες όταν υποβιβάστηκαν, κόντεψαν να διαλυθούν.
Αν το δει κανείς εμπορικά και επιχειρηματικά, ο Καρυπίδης θα πρέπει να αποθεώνει συνεχώς τον κόσμο για να πηγαίνει πιο εύκολα στο γήπεδο, κάτι το οποίο θα προσελκύσει διαφημιστικές εταιρίες, με αποτέλεσμα τα μεγαλύτερα έσοδα στην ΠΑΕ, και μεγαλύτερα κέρδη για τον Καρυπίδη.
Ακόμα και να μη θέλει να το δει έτσι όμως ο πρόεδρος, δεν γίνεται να μιλάει έτσι για τον κόσμο ο οποίος είναι εκεί μετά από τέσσερις χρονιές στην Β’ και δύο χρονιές στην Γ’ Εθνική. Για έναν κόσμο ο οποίος στο ποδόσφαιρο έχει να δει τρόπαιο από το 1970, ενώ έχει να διεκδικήσει τίτλο από το 2010. Δεν νοείται να αποκαλείς τον κόσμο του Άρη πανηγυρτζή, όταν αρχικά όπως ανέφερα αυτός ο κόσμος έχει περάσει τόσα, και δεύτερον τα λεγόμενα πανηγύρια… δεν υπάρχουν! Ουσιαστικά ο Καρυπίδης απωθεί τους «πελάτες» του, δηλαδή τους φίλους του Άρη.
Πάμε στο δεύτερο μελανό σημείο της συνέντευξης του Θόδωρου Καρυπίδη, το κομμάτι των ακαδημιών.
Είναι αδιανόητο να λες πως δεν συμφέρει να επενδύσουμε στις ακαδημίες και πως είναι προτιμότερο να φέρεις έτοιμους παίκτες. Προφανώς, η επένδυση στις ακαδημίες έχει υψηλά κόστη, και απαιτεί χρόνο και πολλή δουλειά, δεν γίνεται να έχουμε αποτελέσματα μέσα σε μία νύχτα.
Σκέφτηκες όμως κύριε Καρυπίδη, πριν τα παραπάνω για τις ακαδημίες, τι σκέφτονται οι γονείς, αλλά και τα παιδιά, τα οποία ονειρεύονται μία ημέρα να φορέσουν την φανέλα του Άρη και να είναι στην αποστολή της πρώτης ομάδας; Με τι κίνητρο να αγωνιστεί ο πιτσιρικάς στις μικρές ηλικίες των ακαδημιών, αν ξέρει από πριν πως δεν υπάρχει ελπίδα προώθησης στην πρώτη ομάδα, ακόμα και αν ξεχωρίσει;
Πέραν του πρακτικού και αγωνιστικού κομματιού, από τις ακαδημίες δημιουργείς… πελάτες, νέους οπαδούς, μελλοντικούς φίλους του Άρη οι οποίοι θα φωνάζουν με όλη τους την καρδιά για την ομάδα που λατρεύουν στο γήπεδο. Παράδειγμα το «Nick Galis Hall». Σε κάθε αγώνα γεμάτο παιδάκια τα οποία παίζουν στις ακαδημίες. Από τη στιγμή που δεν έχεις να παρουσιάσεις τίτλους, διακρίσεις, η γενικότερα επιτυχίες, πρέπει να βρεις άλλους τρόπους να κάνεις νέους φιλάθλους.
Και αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Άρη. Το γεγονός πως ενώ δεν έχει να δείξει κάτι στις νέες γενιές, ενώ αντιθέτως έχει βρεθεί στα χαλίκια της Γ’ Εθνικής στο ποδόσφαιρο, και μερικούς πόντους μακριά από τον υποβιβασμό στην Α2 στο μπάσκετ, και καταφέρνει και κάνει νέα “Αρειανάκια”, είναι πολύ μεγαλύτερη επιτυχία από οποιοδήποτε τίτλο…
Δυστυχώς, στο ποδοσφαιρικό τμήμα, δεν ξέρουμε τι μέλλει γενέσθαι, και τι μας ξημερώνει…