Ο Άρης παρέμεινε χωρίς νίκη μετά την 3η αγωνιστική των Play-Offs, ενώ έχει 0 νίκες στα δύο εντός έδρας παιχνίδια που έχει δώσει.
Ο παράγοντας διαιτησία είναι ένα σημείο στο οποίο αξίζει κάποιος να σταθεί, με μέτρο. Η διαιτησία του Μπόγκναρ προκάλεσε πολλά νεύρα, κυρίως γιατί διέκοπτε το παιχνίδι σχεδόν σε κάθε επίθεση του Άρη στο δεύτερο ημίχρονο, για να μην εξαιρέσω την απίθανη δεύτερη κίτρινη κάρτα που έδωσε στον Καμαρά στις καθυστερήσεις μετά τα 90′.
Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα, στην εποχή Τερζή, μετά την απόλυση του Πάρντιου, είναι τα δεύτερα ημίχρονα. Η ομάδα κάνει εκρηκτικό ξεκίνημα στο πρώτο μέρος, κάποιες φορές σκοράρει και κάποιες άλλες όχι, και μετά τα γκρεμίζει όλα στο δεύτερο ημίχρονο, παρουσιαζόμενη… ανύπαρκτη.
Το ίδιο έγινε και στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Καλό ξεκίνημα με πίεση, ελάχιστες φάσεις, σταθερότητα στην άμυνα. Είχε το δοκάρι με τον Πάλμα, αλλά και το πλασέ το ίδιου ποδοσφαιριστή λίγο πριν το ημίχρονο που κατέληξε μερικά εκατοστά δίπλα από το δοκάρι του Λοντίγκιν. Στο ημίχρονο ο Γιοβάνοβιτς άλλαξε ριζικά τακτική και ανέβασε τις γραμμές, και ξαφνικά ο Άρης δεν μπορούσε να αλλάξει πολλές πάσες, με αποτέλεσμα να πάει στο ψηλό παιχνίδι όπου υπερείχε ο Παναθηναϊκός.
Το ίδιο έγινε και στην 1η αγωνιστική κόντρα στον ΠΑΟΚ, σε μεγαλύτερο βαθμό. Ο Άρης μπήκε πολύ δυνατά, πάτησε τον ΠΑΟΚ κυριολεκτικά στον λαιμό, είχε γκολάρα με Πάλμα και τρία δοκάρια και όλα έδειχναν πως αν το ημίχρονο είχε 5 λεπτά ακόμα, ο Άρης θα διπλασίαζε τα τέρματα του. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Λουτσέσκου άλλαξε τακτική και έσβησε επιθετικά τον Άρη. Εδώ μπαίνει ο παράγοντας της διαιτησίας η οποία γύρισε το παιχνίδι εις βάρος του Άρη με το απίθανο πέναλτι που καταλόγισε ο Σουηδοϊρακινός, καθώς ο ΠΑΟΚ δεν είχε φάση μέχρι να σκοράρει από την άσπρη βούλα ο Σβαμπ.
Αυτό έγινε και στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, το 1-2, στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο και τη νίκη με 2-1, όπου ο Άρης έκανε το 2-0 του πρώτου μέρους, και λίγο έλλειψε να χάσει δύο βαθμούς. Κάτι πρέπει να γίνει σε αυτόν τον τομέα, όπως και στον τομέα του πάγκου της ομάδας, όμως αυτό είναι συζήτηση για άλλο άρθρο.
Δεν γίνεται η ομάδα να αγωνίζεται για 45 λεπτά, ο κάθε αγώνας διαρκεί 90. Ξεκινάει καλά και δεν είναι αυτό το “ζέστη-κρύο” που παρουσιάζει κατά κανόνα όρο η ομάδα φέτος, και επιστρέφει στα… «παλιά και ωραία» μετά την ανάπαυλα. Κάτι πρέπει, λοιπόν, να γίνει με αυτά τα σκαμπανεβάσματα, και επιτέλους να μη χάνει την προπονητική μάχη ο Τερζής με όλους τους προπονητές, γιατί τίποτα δεν έχει τελειώσει. Όσο έχει ακόμα ελπίδες ο Άρης να βγει Ευρώπη, ελάχιστες λιγότερες έχει και ο Βόλος…
