Χρόνια πολλά ΜΑΓΕ Ροναλντίνιο!
Και θα μου πείτε που κολλάει ο τίτλος; Ο Ροναλντίνιο, υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ταλέντα όχι μόνο της γενιάς του αλλά όλα αυτά τα χρόνια. Είχε με την μπάλα μια ιδιαίτερη σχέση μιας και της “μιλούσε” με τον δικό του μαγικό τρόπο. Ίσως για εμάς τους θεατές μαγικό, αφού για τον ίδιο ήταν μια απλή καθημερινότητα, μια ακόμη μέρα στη δουλειά που συνήθως λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Ήταν μάγος με όλη τη σημασία της λέξης.
Από το 1998 έως το 2001, σε 89 συμμετοχές με την Γκρέμιο πέτυχε 47 γκολ. Από το 2001 έως το 2003, 17 γκολ σε 55 συμμετοχές με την Παρί Σεν Ζερμέν. Από το 2003 έως το 2008 70 γκολ σε 145 συμμετοχές με την Μπαρτσελόνα. Από το 2008 έως το 2011 20 γκολ με τη Μίλαν σε 76 αγώνες. Επιστροφή στη Βραζιλία μετά. Ένας χρόνος στη Φλαμένκο και μέτρησε 23 γκολ σε 56 ματς. Τρία γκολ λιγότερα με την Ατλέτικο Μινέιρο έχοντας δύο περισσότερες συμμετοχές την επόμενη διετία. Το 14-15 8 γκολ σε 25 ματς με την Κουερέταρο. Τέλος, σε επτά ματς, δεν πέτυχε γκολ με τη Φλουμινένσε. Από το 1999 έως το 2013, 33 γκολ σε 97 ματς με την Εθνική Βραζιλίας.
Πάμε στους τίτλους τώρα. Έχει δύο πρωταθλήματα Ισπανίας, δύο σούπερ καπ Ισπανίας και ένα Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπαρτσελόνα, ένα Κόπα Λιμπερταδόρες και ένα Κόπα Σουνταμερικάνα με την Ατλέτικο Μινέιρο και ένα Μουντιάλ με τη Βραζιλία το 2002. Φυσικά, το 2005 κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα.
Ποιο είναι όμως το θέμα με την καριέρα του; Εδώ ουσιαστικά κολλάει ο τίτλος. Τον “Ρόνι”, δεν τον ένοιαζε ούτε να κατακτήσει αμέτρητους τίτλους όπως ο Μέσσι και ο Ρονάλντο, ούτε να ξεπεράσει τους Πελέ και Μαραντόνα, ούτε οι Χρυσές Μπάλες, το να τον αποκαλούμε “GOAT” και τα σχετικά.
Λάτρεψε θα λέγαμε όσο λίγοι και έζησε με το παραπάνω, την “εξωγηπεδική ζωή”. Αυτό, έγινε κυρίως κατά την θητεία του στη Μίλαν. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έκανε το αεροπορικό δρομολόγιο Μιλάνο – Αθήνα για να παραβρεθεί στα μαγαζιά που τραγουδούσε ο Αντώνης Ρέμος και ο Νίκος Βέρτης.
Λάτρης οπότε της Ελλάδας και της Ελληνικής μουσικής. Στην Ελλάδα ήρθε και για διακοπές αρκετά καλοκαίρια. Έτσι τα παράτησε γρήγορα ουσιαστικά με το ποδόσφαιρο και δεν μας άφησε να τον απολαύσουμε όσο θέλαμε, διότι ήταν σε καλή ηλικία κατά την θητεία του στη Μίλαν που άρχισε να “ξεφουσκώνει” όχι τόσο η αγάπη του, όσο η όρεξή του για το ποδόσφαιρο. Αυτός όμως ήταν χαρούμενος. Ήθελε να τον θυμόμαστε για τις ντρίπλες του, το ταλέντο του, την ποδοσφαιρική του ευφυΐα γενικότερα και κυρίως για αυτό το απίστευτο και αξέχαστο χαμόγελό του. Ο Ροναλντίνιο σήμερα σβήνει 43 κεράκια και παρόλο τα λίγα σχετικά ποιοτικά χρόνια που μας χάρισε στο τερέν σε σχέση με άλλους παίχτες, παραμένει κατά τη γνώμη μου ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΓΟΣ ποδοσφαιριστής που πάτησε σε αυτόν τον πλανήτη!
