Το ντέρμπι αιωνίων της Θεσσαλονίκης είχε νικητή του τον ΑΡΗ, που είχε ως «12ο παίχτη» τον κόσμο του που ήταν παρών σε μεγάλο ποσοστό.
Ο κόσμος -για άλλη μία φορά- έδειξε το μεγαλείο του και τον πολιτισμό που πρέπει να εξάγουμε προς το εξωτερικό (δείτε επεισόδιά Μαρσέιγ-ΠΑΟΚ). Για άλλη μία φορά δεν έγινε το παραμικρό παρά μόνο 90 λεπτά συνεχόμενης φωνής και ώθησης του κόσμου. Για άλλη μία φορά δεν δόθηκε κανένα απολύτως δικαίωμα για τιμωρία. Για άλλη μία φορά φάνηκε πως η πόλη θα ήταν ασφαλής και όχι σε μόνιμη τρομοκρατία με κάλυψη της αστυνομίας.
Ο ΑΡΗΣ που απογοήτευσε φέτος, έκανε πολλές γκέλες και έχασε βαθμούς εκεί που άλλοι τους πήραν «για πλάκα», αποκλείστηκε με νέο απίθανο τρόπο από το Κύπελλο, και έμεινα να κυνηγάει την 3η θέση.
Σκεφτείτε όμως, όλη την χρονιά τι πόλεμο δέχθηκε η ομάδα. Πως ξαφνικά από αδιάσειστες αποδείξεις, κατέληξε ο ΑΡΗΣ να ξεκινάει την χρονιά με -6 και ένα σαφές μειονέκτημα. Η άδικη τιμωρία ήταν ένας παράγοντας για τον οποίο η ομάδα δεν ήταν σταθερή μέσα στην σεζόν. Πως; Είναι αλλιώς να παίζεις γνωρίζοντας πως η βαθμολογία μετράει ότι γίνεται στον αγωνιστικό και αλλιώς να παίζεις γνωρίζοντας πως κάθε χαμένος βαθμός είναι η καταστροφή.
Για αυτό και έχει χάσει 12+ βαθμούς στην έδρα του. Για αυτό και έκανε 2 καλά αποτελέσματα και μετά ένα άσχημο για αρκετές φορές. Πήρε τους 6 βαθμούς όμως, και παρ’ όλες τις τρικλοποδιές, βρίσκεται σε θέση οδηγού για την 3η θέση.